امشب، شب رغائب است؛ شبی که نامش با «خواستن» گره خورده و معنایش با امید معنا می‌شود. در این شب، دل‌ها بیشتر از همیشه رو به آسمان دارند و زبان‌ها، حتی اگر خاموش باشند، به دعا مشغول‌اند.

روایت‌ها می‌گویند فرشتگان در چنین شبی به زمین نزدیک‌تر می‌شوند؛ نه برای شمارش خطاها، بلکه برای شنیدن نجواهای بندگانی که هنوز امید را رها نکرده‌اند.

مساجد، حسینیه‌ها و حتی گوشه‌های خلوت خانه‌ها، امشب شاهد لحظه‌هایی متفاوت‌اند. برخی با تسبیحی در دست، برخی با قرآنی گشوده و برخی تنها با دلی شکسته که چیزی جز دعا برای گفتن ندارد. شب رغائب، شب بی‌واسطه سخن گفتن با خداست؛ شبی که می‌توان تمام خستگی‌های روزگار را زمین گذاشت و سبک شد.

این شب، یادآور آن است که بخشش، همیشه دیر نیست و راه بازگشت، هیچ‌گاه بسته نمی‌شود. شب رغائب، فرصتی است برای مرور خودمان؛ برای نگاه‌کردن به دل، به نیت‌ها و به آرزوهایی که شاید مدت‌هاست در ازدحام زندگی گم شده‌اند.

امشب، دعاها شکل دیگری دارند؛ آرام‌تر، صمیمی‌تر و بی‌پیرایه‌تر. انگار آسمان، صبورانه‌تر گوش می‌دهد و زمین، امن‌تر از همیشه است. شب رغائب، شبی برای دوباره امیدوار شدن است؛ شبی برای باور اینکه هنوز می‌شود خواست، هنوز می‌شود بخشیده شد و هنوز می‌شود با دلی روشن‌تر به فردا نگاه کرد.