موضوع فیلم  مواجهه با خفت‌گیرها  از دل واقعیت‌های ملموس اجتماعی برآمده، اما دیانی از آن صرفاً به‌عنوان موقعیتی بیرونی استفاده نمی‌کند، بلکه آن را به بستری برای واکاوی ترس، واکنش و اخلاق در لحظه‌ی بحران و تولید امید اجتماعی بدل می‌سازد.

کارگردانی «تخطی» پخته و مسلط است. دیانی در این فیلم نشان می‌دهد که بر دکوپاژ، ریتم و میزانسن اشراف کامل دارد. او با استفاده از حرکت‌های سنجیده‌ی دوربین و ترکیب‌بندی‌های دقیق، موفق می‌شود ضرباهنگی پرتعلیق خلق کند، بی‌آنکه به شگردهای نمایشی یا اغراق‌های تصویری متوسل شود. حرکات دوربین نه‌تنها در خدمت روایت‌اند، بلکه به درک بهتر از وضعیت روانی شخصیت‌ها کمک می‌کنند و تنش درونی صحنه‌ها را برجسته می‌سازند.

از سوی دیگر، بازیگردانی در این فیلم از نقاط قوت بارز آن است. دیانی توانسته از بازیگرانش اجراهایی طبیعی، کنترل‌شده و در عین حال پرقدرت بگیرد. امیر نوروزی با بازی دقیق و کم‌اغراق خود، توانسته وجه انسانی و تغییرات شخصیت و شمایل قهرمانی را به‌خوبی آشکار کند و حضورش نقش مهمی در باورپذیری و تأثیرگذاری فیلم دارد.

در سطح فیلمنامه، «تخطی» با بهره‌گیری از ساختاری منسجم، به شکلی موجز اما مؤثر پیش می‌رود. نقطه‌ی اوج فیلم، جایی است که تویست داستانی رخ می‌دهد؛ چرخشی که نه‌تنها مخاطب را غافلگیر می‌کند، بلکه در بازنگری مجدد، لایه‌های تازه‌ای از معنا را آشکار می‌سازد. این غافلگیری برخلاف بسیاری از نمونه‌های مشابه، تصنعی نیست و از دل منطق دراماتیک روایت بیرون آمده است.

«تخطی» در نهایت، بیش از آنکه یک تجربه کوتاه باشد، نشانه‌ای از آمادگی و بلوغ سینمایی کارگردانش است. دیانی با این فیلم ثابت می‌کند که تسلط کافی بر ابزارهای بصری دارد و تجربه های پیشین به کمک او آمده تا با خلق یک اثر دراماتیک و ملتهب ثابت کند درک عمیقی از روایت سینمایی دارد. چنین مهارتی، در کنار نگاه اجتماعی دقیق او، نوید ورود یک فیلمساز جدی و آماده به عرصه‌ی سینمای بلند را می‌دهد.

در شرایطی که بسیاری از فیلم‌های کوتاه به آزمون‌های فرمی یا تجربه‌گرایی صرف محدود می‌شوند، «تخطی» با ساختار کلاسیک، پرداخت حرفه‌ای و مضمون انسانی خود، نمونه‌ای موفق از سینمای کوتاه قصه‌گوست؛ فیلمی که هم تماشاگر عام را درگیر می‌کند و هم منتقد حرفه‌ای را به تأمل وا می‌دارد.