به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،انسداد مزمن ریه (COPD) یک بیماری التهابی و مزمن است که به تدریج باعث کاهش عملکرد ریه‌ها می‌شود. این بیماری معمولاً با علائم ناخوشایندی مانند تنگی نفس، سرفه‌های مزمن، تولید خلط و خس‌خس سینه همراه است. از آنجا که COPD عمدتاً بر روی فعالیت‌های فیزیکی فرد اثر می‌گذارد، بسیاری از بیماران مبتلا به این بیماری با مشکلات جدی در انجام کارهای روزمره و فعالیت‌های اجتماعی مواجه هستند.
نتایج تحقیقاتی که توسط پژوهشگران دانشگاه‌های کالیفرنیا و آلاباما در آمریکا انجام شده است، نشان می‌دهند که انزوای اجتماعی می‌تواند به‌شدت بر سالمندان مبتلا به COPD تأثیر منفی بگذارد. طبق این تحقیقات، افراد مسن مبتلا به COPD که از انزوای اجتماعی رنج می‌برند، احتمال مرگ‌ومیر بالاتری دارند.
انزوای اجتماعی به حالتی اطلاق می‌شود که فرد به دلیل نداشتن ارتباطات اجتماعی مؤثر، احساس تنهایی می‌کند یا اصلاً هیچ‌گونه تماس اجتماعی ندارد. این وضعیت در افراد بالای ۶۵ سال با افزایش ابتلا به بیماری‌های جسمی و روانی و حتی مرگ‌ومیر مرتبط است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که یک‌پنجم از مبتلایان به COPD از این وضعیت رنج می‌برند.
طبق یافته‌های این پژوهش، انزوای اجتماعی در افرادی که از بیماری‌هایی همچون COPD رنج می‌برند، موجب می‌شود که آن‌ها از حمایت‌های اجتماعی و کمک‌های پزشکی که برای مدیریت بیماری ضروری است، بی‌بهره بمانند. نبود حمایت خانواده و دوستان، به‌ویژه پس از بستری شدن در بیمارستان یا درمان‌های ویژه، می‌تواند روند بهبودی این بیماران را به شدت مختل کند و خطر مرگ آن‌ها را افزایش دهد.
تنگی نفس، مشکل در حرکت و فعالیت‌های روزمره، و کاهش توان فیزیکی معمولاً باعث می‌شود که بیماران مبتلا به COPD به تدریج از فعالیت‌های اجتماعی خود کناره‌گیری کنند. این انزوا باعث می‌شود که آن‌ها در کنار مشکلات جسمی خود، از لحاظ روحی و روانی نیز دچار آسیب‌های بیشتر شوند.
در این مطالعه، محققان اطلاعات مربوط به ۱۲۰۰ بیمار مبتلا به COPD که ۵۱ ساله یا بالاتر بودند، طی سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۲ بررسی کردند. برای اندازه‌گیری میزان انزوای اجتماعی، پژوهشگران عواملی مانند تنها زندگی کردن، عدم ارتباط اجتماعی با خانواده و دوستان، و مشارکت نداشتن در فعالیت‌های اجتماعی را مورد ارزیابی قرار دادند.
نتایج نشان داد که هر چه سطح انزوای اجتماعی در افراد بیشتر باشد، خطر مشکلات جدی‌تر، بستری شدن در بیمارستان، و حتی مرگ‌ومیر نیز افزایش می‌یابد. از این رو، عدم حمایت اجتماعی در مواقع بحران برای بیماران مبتلا به COPD بسیار خطرناک است و می‌تواند در نهایت به وخامت وضعیت جسمی آنان منجر شود.
پژوهشگران تأکید دارند که باید در مطالعات آتی، به‌ویژه در برنامه‌ریزی برای مدیریت بیماری‌های مزمن در سالمندان، به راهکارهایی برای کاهش انزوای اجتماعی پرداخته شود. ایجاد شبکه‌های اجتماعی حمایتی، برنامه‌های جامع مراقبتی و مشارکت بیشتر سالمندان در فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند نقش بسزایی در کاهش این وضعیت و افزایش کیفیت زندگی بیماران ایفا کند.
همچنین، محققان پیشنهاد می‌کنند که حمایت‌های روان‌شناختی و خدمات اجتماعی برای بیمارانی که از COPD رنج می‌برند و از انزوای اجتماعی رنج می‌برند، باید در اولویت قرار گیرد تا خطرات ناشی از این بیماری و انزوای اجتماعی کاهش یابد.
مطالعات اخیر به‌وضوح نشان می‌دهند که انزوای اجتماعی می‌تواند به‌عنوان یک عامل مرگبار در میان سالمندان مبتلا به انسداد مزمن ریه (COPD) عمل کند و تأثیرات منفی آن بر کیفیت زندگی و سلامت بیماران بسیار عمیق است. به‌همین‌دلیل، توجه به حمایت‌های اجتماعی و کمک‌های روانی به بیماران COPD و تلاش برای کاهش انزوای اجتماعی آنان، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.