ظاهراً همپای رشد بشر در ابعاد فکری و رفتاری اما گویا «جنگ»، این نماد دوران بربریت، امر گریز ناپذیر زندگی انسان متمدن و امروزی است. بشر قرن بیستم هر نشانه دوران بدوی را از ساختار زندگی‌اش زدوده باشد اما جنگ را نتوانسته پاک کند.

«جنگ» امروز اما با پیشرفت‌هایی که در سلاح‌های کشتار جمعی شده‌است، از کشته پشته نمی‌یازد بلکه در حجمی هزار برابر از کشته دود و ذره و‌ پودر انسانی می‌سازد تا حجم انبوه اجساد نتواند ذره‌ای عرق شرم بر چهره بشر امروزی بنشاند.

در عصر توحش انسان، جنگ بین مردان قبیله بود و کودکان کمتر هدف اما انسان بی‌مایه امروز، جنگ را تنیده در تار و پود گوشت هر جنبنده از جمله کودکان می‌پسندد. موشکی را رها می‌کند تا کیلومترها بعد، آب، خاک، سنگ، سیمان، شیشه، فرش، عروسک، گوشت، خون، مادر، پدر و کودک را در هم تنیده و دود سیاه پلیدی را در پیشگاه چشم جهانیان، بر چهره مانیتورهای بزرگ به نمایش بگذارد.
مثلاً در ۲۰ سال جنگ در افغانستان، حدود ۳۳ هزار کودک، جان خود را از دست داده‌اند. کشته‌‌هایی برابر جمعیت یک شهر!

یا در غزه ، برابر گزارشات یونیسف، ۱۳ هزار و ۸۰۰ کودک تا کنون به خاک و خون کشیده شده و تصاویر این توحش، به صورت دهشتناکی ذخیره شبکه‌های اجتماعی و هاردهای مردمان امروز شده‌است.
تاثیرات جنگ بر کودکان فراتر از تلفات جانی است. کودکان در مناطق جنگی با مشکلات روانی و جسمی بسیاری مواجه می‌شوند. این کودکان اغلب دچار ترس، اضطراب، و افسردگی می‌شوند و بسیاری از آنها به دلیل از دست دادن خانواده و خانه‌هایشان، بی‌خانمان می‌شوند. همچنین، دسترسی به آموزش و خدمات بهداشتی برای این کودکان بسیار محدود می‌شود که می‌تواند تاثیرات بلندمدتی بر سلامت آینده آنها داشته باشد.

بیست سال بروید جلوتر، جنگ امروز غزه، جامعه‌ای خواهد ساخت از کودکان بازمانده از روزهای خون و آتش که علاوه بر جوانانی که با انواع بیماری‌های جسمی و روحی روبرو هستند اما دندان‌های روی هم فشرده‌ای دارند که لحظات انتقام سخت را انتظار می‌کشد. قطعاً برای جهانیان آن زمان مبارک نخواهد بود و سکوت مرگبار امروز، فوران آتشی را به همراه خواهد داشت که تر و خشک را خواهد سوزاند.

بیایید بیاندیشیم، تصمیم بگیریم و حاکمان جائر و جلاد را به هر روشی سرجای خود بنشانیم، جایی که هیچ دکمه‌ای برای فشردن تکمه جنایت فراهم نباشد. نتانیاهو و همفکران پیدا و پنهان جنایت پیشه‌اش، گویا تا کنون به هیچ نحو قابل کنترل و مهار نبوده‌اند چرا؟

خوب است عقول سلیم جویا شوند و درمان کنند تا کودکان بیشتری در خون خود نغلتیده‌اند.

در این یکسال شاهد بودیم که چطور ابر-رسانه ها به طور سیستمیک صدای زجر و مظلومیت این بچه ها را سانسور کردند.

و من مدام به این فکر می کنم که این کودکان چه خاطراتی با خود حمل خواهند کرد؟ چه نفاشی هایی خواهند کشید و چه بازی هایی خواهند کرد و چه خواب هایی خواهند دید؟

کدامین شانه وجود دارد تا چشمان معصوم این بچه ها بر تکیه گاه آن آرام بگیرد.

اگر سالها بعد عده ای در حال خوش گذرانی توسط جوانی کشته شدند، یاد سکوت امروزمان و سبوعیت بی حد این میزان از جنایت علیه بشریت بیفتیم.

دکتر حسین کرمانپور سرپرست مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی

منبع: روزنامه ایران