در فرآیند خاطره‌نویسی، فرد وقایع گذشته را بازخوانی و بازتفسیر می‌کند؛ این‌کار سبب می‌شود تجربیات تلخ یا شیرین، از سطح هیجانی صرف، به سطح تحلیلی و قابل درک برسند.چنین فرآیندی در نوجوانان، نوعی خوددرمانی روان‌شناختی به شمار می‌آید و به تقویت سلامت روان کمک می‌کند.
روایت‌نگاری نیز به نوجوان اجازه می‌دهد نقش فعالی در ساخت معنای زندگی خود ایفا کند.نوشتن از تجربه زیستن، باعث انسجام روانی، افزایش خودآگاهی و توان تحلیل وقایع اجتماعی می‌شود.نوجوان با قلم خود، صدایی مستقل می‌یابد.
علاوه‌براین، روایت و خاطره‌نگاری،ابزارهایی برای انتقال فرهنگ و حفظ حافظه جمعی هستند.وقتی نوجوان از ماجرایی بنویسد که در خانواده، محله یا کشورش رخ داده، عملاً در تولید حافظه تاریخی مشارکت می‌کند.این مشارکت، حس تعلق و مسئولیت‌پذیری اجتماعی را تقویت می‌نماید.
از نظر آموزشی نیز تمرین مستمر در نوشتن روایت و خاطره، مهارت زبان، تفکر نقاد، تخیل و ساختاردهی ذهنی را در دانش‌آموزان افزایش می‌دهد.این مهارت‌ها، پایه‌های اصلی یادگیری معنادار و خلاقانه می‌باشند.
به همین دلیل، توصیه می‌شود معلمان و متولیان آموزش، از این ابزار به‌عنوان بخشی از برنامه تربیتی و فرهنگی مدارس بهره ببرند.برگزاری مسابقات خاطره‌نویسی، کارگاه‌های روایت‌نویسی و دعوت به بازنویسی تجربه‌های شخصی، گامی مؤثر در پرورش نسلی هویت‌دار و اندیشمند خواهد بود.
source