در این شب، زمین، گوش به زمزمه‌های آسمانی می‌سپارد و افلاک، شاهد اشک‌های توبه‌اند. عرفه، نه فقط یک آیین، که یک انقلاب است؛ انقلابی در درون، برای زدودن زنگارهای گناه و تاباندن نور ایمان.

در این خلوتگه راز، هر دلی به نوایی می‌رسد و هر نفسی، ترانه‌ای از عشق می‌سراید. گویی زمان، در این شب، به ایستاده است تا هر کس، فرصتی یابد برای بازگشت، برای تطهیر، برای پرواز. عرفه، پلی است میان خاک و افلاک، میان عصیان و توبه، میان دوری و وصال.

در این شب روحانی، کافی است چشمی بگشاییم به حقیقت و دلی بسپاریم به نور. کافی است از خود رها شویم و به او بپیوندیم. عرفه، شب تجلی عشق است؛ شبی که می‌توان با دلی لبریز از امید، به آغوش رحمت الهی پناه برد و از او خواست تا ما را ببخشاید و به سوی خود رهنمون سازد.