نشست «هم‌خوان تا دانایی» صاحب‌نظران حوزه تعلیم و تربیت با نگاهی مشترک به نیازهای امروز مدرسه ایرانی، بر نقش گفت‌وگو در بازسازی مفاهیم تربیتی تأکید کردند. این نشست با حضور علی آمره، مدیر آموزش و پرورش منطقه ۸، راحله محمدی، معاون آموزش ابتدایی آموزش و پرورش شهر تهران، رنگ و بوی هم‌اندیشی گرفت.

آمره با بیان سخنانی تأثیرگذار اظهار داشت: کتاب، تنها منبعی برای آموختن نیست؛ کتاب جرقه‌ای‌ست برای آغاز یک تغییر درونی، راهی برای فهم عمیق‌تر از خود و جهان.

وی با اشاره به اهمیت هم‌خوانی و گفت‌وگوی جمعی در فرآیند مطالعه، افزود: وقتی یک متن را با هم می‌خوانیم، فقط از معناهای سطحی عبور نمی‌کنیم؛ ذهن‌هایمان را با هم شریک می‌شویم. گاهی یک جمله ساده در هم‌خوانی، می‌تواند درک ما را از زندگی عوض کند.

مدیر آموزش و پرورش منطقه ۸ تهران با تأکید بر نقش کتاب در تقویت تفکر انتقادی در نسل نوجوان ادامه داد: در جهانی که اطلاعات به‌سرعت پخش می‌شود،  نیاز داریم بیشتر فکر کنیم، بیشتر تحلیل کنیم. کتاب به ما این مهارت را می‌دهد که فقط ندانیم بلکه بفهمیم.

آمره با بیان اینکه «مطالعه فقط در کلاس و برای امتحان نیست» گفت: کتاب باید وارد زندگی روزمره ما شود؛ باید آن‌قدر با واژه‌ها دوست شویم که برایمان ضروری شوند، مثل نفس کشیدن. این نگاه، مدرسه را هم متحول خواهد کرد.

مدیر آموزش‌وپرورش منطقه ۸ از مدیران خواست تا بیش از پیش به دغدغه‌های فکری دانش‌آموزان توجه نشان دهند و گفت: حمایت شما از چنین نشست‌هایی، نشانه‌ای از احترام به صدای ما است. با همراهی شما می‌توانیم فضایی بسازیم که در آن کتاب، گفت‌وگو و تفکر زنده بماند.

وی اجتماعاتی نظیر «هم‌خوان تا دانایی» را گام نخست برای این تحول دانست و تأکید کرد: اینکه کنار هم می‌نشینیم و می‌خوانیم و می‌اندیشیم، خود تمرینی است برای زندگی حرفه‌ای معلمانه. این شکل از یادگیری، ما را به مدرسه‌ای انسانی و پویا نزدیک‌تر می‌کند.

سپس راحله محمدی نیز نقش آموزش ابتدایی را نقطه آغاز تحول دانست و تصریح کرد: اگر به‌دنبال اجرای واقعی سند تحول بنیادین هستیم، مسیر آن از مدرسه ابتدایی می‌گذرد. شش ساحت تربیتی این سند باید در عمل و تجربه زیسته معلمان معنا پیدا کند.

خوانش جمعی متون تخصصی، گفت‌وگوهای باز و تأمل در تجربه‌های روزمره آموزشی، از بخش‌های محوری این نشست بود و حاضران با نگاهی منتقد و همدل، نقش خود را در پویاسازی مدرسه بازتعریف کردند.

در «هم‌خوان تا دانایی»، محتوا بهانه‌ای برای هم‌فکری بود؛ و هم‌فکری، راهی برای رسیدن به مدرسه‌ای که در آن اندیشه، رشد و زندگی هم‌زمان جریان دارد.