شرق: درست در میانه تهدیدات امریکا اتفاق دیگری در نوروزافتاد که بسیار دردناک بود و آن هم تخریب دوباره خط انتقال آب شرب مردم یزد توسط کشاورزان اصفهانی با این ادعا که این آب کشاورزی ماست که به مصرف مردم یزد می‌رسد و این حق ماست که به‌جای زمین‌های کشاورزی اصفهان نصیب مردم یزد می‌شود.

در پیامد آن، تعطیلی شهر یزد به دلیل نداشتن آب خوردن را داشتیم با این ادعا که که مردم یزد حق ندارند آب خوردن داشته باشند چون این آب حق زمین‌های کشاورزی اصفهان است.

 قطعا مهم‌ترین موضوعی که در این روزها باید به آن پرداخت، تهدیدات رو به گسترش آمریکا و سایه جنگی است که بر سر کشور ما گسترده شده است. ولی این سایه شوم را چگونه می‌توان از کشور دور کرد وقتی که ما خود، آب خوردن را از هم‌وطنانمان دریغ می‌کنیم؟

گیرم به گوترش نامه نوشتیم تا بلکه جلوی شرارت و قصدی که برای آسیب‌زدن به کشورمان هست بگیریم، به چه کسی نامه بنویسیم که هم‌وطنمان، آب خوردن را از هم‌وطنمان دریغ می‌کند؟ آب کشاورزی استان اصفهان از کوهرنگ می‌آید که در استان چهارمحال و بختیاری است. آب شرب مردم یزد هم از همین کوهرنگ استان چهارمحال و بختیاری می‌آید که سر راه، از استان اصفهان می‌گذرد.

آیا استان چهارمحال و بختیاری باید بگوید این آب حق استان ما و کشاورزان ماست و نباید به استان اصفهان و کشاورزان اصفهانی داده شود؟ ایران یک مجموعه واحد است و هر استان‌ بخشی از همین مجموعه واحد، آما آیا کسی هست که جرئت کند و به کشاورزان اصفهانی بگوید این آب حق همه مردم ایران است و تنها حق مردم اصفهان و کشاورزان آن نیست؟

وقتی منطق احقاق حق، بیلی باشد که بالای سر می‌چرخانند و بر سر طرف مقابل می‌زنند، طبیعی است که اگر فرق سری نیابند بر خط لوله می‌کوبند تا دیگری حتی آب هم نداشته باشد بخورد. 90 درصد آب شیرین کشور صرف کشاورزی غرقابی می‌شود، هفت درصد صرف آب شرب شهری و روستایی و فقط سه درصد صرف صنعت. برای حل بحران آب، آنجایی که باید قبل از همه مصرفش اصلاح شود، حوزه کشاورزی است، اما چه کسی جرئت دارد مقابل «منطق بیل» چرخان در هوا، استدلال کند؟ حالا گیرم در این ایام، با مذاکره و نامه و دیگر روش‌ها، دشمنان کشور را از جنگ و کشتار منصرف کنیم، با دوست که دشمنی می‌کند چه کنیم و به کجا شکایت بریم؟