عصر ایران – مهرنوش خالقی: بیش‌فعالی در بزرگسالان چهره‌ای متفاوت از آنچه در کودکی می‌بینیم دارد. در حالی که نشانه‌های این اختلال در کودکان باعث مشکلاتی مانند نتایج نامناسب در مدرسه می‌شود، در بزرگسالان به صورت اجتناب از انجام کارهای چالش‌برانگیز و ناتوانی در تمرکز نمایان می‌شود. این امر منجر به اخراج از محیط‌های آموزشی و کاری و بروز مشکلات جدی در روابط خانوادگی و اجتماعی می‌شود.
افراد مبتلا به ADHD ممکن است دچار کنترل ضعیف هیجانات و رفتارهای تکانشی شوند، جایی که رفتارها و سخنان آنها بدون سنجیدن عواقب آن بروز می‌کند. این مشکلات باعث می‌شود تا این افراد به روابط سمی و حتی روابط فرازناشویی کشیده شوند، چرا که این روابط آنان را در معرض تحریک و تجربه‌هایی قرار می‌دهد که به دلیل سطح دوپامین فعال جذابیت دارد.
تشخیص این اختلال ساده نیست و نباید به چند نشانه‌ی سطحی اکتفا کرد. متخصصان به استفاده از پرسشنامه‌های معتبر جهانی، که تحت نظارت سازمان بهداشت جهانی هستند، برای تشخیص دقیق توصیه می‌کنند. در سال‌های اخیر، به دلیل آگاهی بیشتر، افراد تمایل دارند با شناخت بهتر و عدم انگ‌گذاری اشتباه به این اختلال نگاه کنند.
تفاوت دیگری که نیاز به توجه دارد نوع دیگری از ADHD است که تحت عنوان ADD شناخته می‌شود. این افراد تنها نقص توجه دارند بدون رفتارهای بیش‌فعالی جسمی، اما همچنان در حوزه تمرکز و ذهنی دچار چالش‌های بزرگی هستند.
در زمینه درمان، ADHD شبیه به دیابت است؛ هرگز به طور کامل ریشه‌کن نمی‌شود، اما با مدیریت صحیح می‌توان علائم آن را کنترل کرد. داروها و رویکردهای روانشناسی مانند درمان‌های شناختی رفتاری و سایکو اجوکیشن از جمله روش‌هایی هستند که در کنار هم به بهبود عملکرد و تمرکز افراد کمک می‌کنند. با این حال، برخی از داروها عوارض جانبی دارند که ممکن است برای همه افراد مناسب نباشد.
در نهایت، تقویت مهارت‌های مدیریت ذهن و استفاده از تکنیک‌های متمرکز بر تقویت تمرکز، به‌ویژه در ترکیب با دارودرمانی، می‌تواند به عنوان مؤثرترین راه‌ها برای مدیریت بیش‌فعالی در بزرگسالان در نظر گرفته شود. درمانگران همواره بر ترکیب این رویکردها برای بهبود بهترین نتایج تأکید دارند.