ما معمولیا ممکنه در روز بیشتر از 8 ساعت کار کنیم و با هر خریدی، مدام باقی مونده حسابمون رو چک کنیم. گاهی بی پولی انقدر بهمون فشار میاره که کل روزو ممکنه مثل یه حیوون درنده باشیم و بی دلیل به زمین و زمان فحش و لعنت بفرستیم. شاید کلا در سال 2 تا مسافرت بریم و در کل 2 3 تا دوست صمیمی داشته باشیم.

گاهی انقدر خسته میشیم که تو تاکسی و اتوبوس خوابمون میبره و اتفاقا خیلی هم میچسبه… ما معمولیا گاهی از زندگی تکراریمون می نالیم ولی هر دقیقه داریم تلاش می کنیم برای بهتر شدن. یه روزایی انقدر بی پول میشیم که زنگ میزنیم از خونواده یا دوستامون قرض میگیریم!

اینکه گاهی از یه سری خواسته ها و تفریحامون میزنیم چون نه وقتشو داریم و نه قدرت مالیشو بین ما آدمای معمولی طبیعیه! همه ی ما شبا با هزار جور فکر و خیال میریم تو رختخواب و برای زندگی بهتر داشتن هزار جور برنامه میچینیم!

حقیقتا این زندگیه واقیعه نه چیزایی که تو شبکه های مجازی می بینیم! ما داریم تو جامعه ای زندگی می کنیم که توجه خاصی به آدمای ترین میشه و ما معمولیا که اتفاقا 80 درصد جامعه رو هم تشکیل میدیم میریم اون گوشه موشه ها و دیده نمیشیم!! چرا میگم آدمای ترین! چون فقط بهترین ها و بدترین ها دنبال میشن. به عنوان مثال شما وقتی اینستاگرام رو باز می کنید یا آدمی رو می بینید که اندام بی نقص و چهره زیبا داره و کلی لایک و کامنت می گیره یا آدمی رو می بینید که خودشو شبیه آدم فضاییا کرده و با موجی از لایک و کامنت منفی رو به رو شده که البته دیده شده!

ولی واقعیت زندگی ما، لحظه های خیلی معمولیه.به قول آقای شکوری (که بنده ارادت خاصی به ایشون دارم) شادی عدم غم نیست بلکه شادی زیستن با غمه. چندین ساله که معنای زندگی عوض شده. ما همش انتظار داریم که شاد باشیم و شاد زندگی کنیم در صورتیکه مغز ما برای بقا خلق شده و بقا با شادی در تعارضه. به همین دلیل در شادترین لحظه ها هم، در ما رگه هایی از غم وجود داره .

در نهایت میخوام بگم اگه داری برای ارتقای شغلیت تلاش میکنی، اگه داری مراحل مهاجرت رو طی می کنی، اگه همه تلاشتو میکنی که بچه هات روز رو راحت بگذرونن، اگه داری برای آینده بهتر تلاش میکنی! اگه مستقل شدی و از صفر شروع کردی، تو یه معمولیه قابل ستایشی دوست من .